معیار کلام در عهد باستان

خردمندان مصر و هند و ایران و چین و تبت همواره به شاگردان خود آموخته اند که تنها زمانی  لب به سخن بگشایند که بتوانند کلامی سازنده بر زبان آورند.به علت  آگاهی از خطر کلام کاهلانه، برای سنجش این امر که بر زبان  آوردن کلامی خردمندانه است یا نه، معیاری به این شکل تعیین کردند: ( آیا در این کلام حقیقت هست؟ 

آیا در این کلام محبت هست؟

و آیا بیان آن ضرورت دارد؟ )

حتی اگر حقیقت دارد، اما محبت ندارد، پس بیان آن ضرورتی هم ندارد!

انتخاب از کتاب قانون توانگری( کاترین پاندر)