رفقای دبیرستان

رفقای دبیرستان

تاکنون پیش آمده که به فردى هم سن و سال خود نگاه کرده باشید و پیش خود گفته باشید: نه، من مطمئناً اینقدر پیر و شکسته نشده‌ام؟

اگر جوابتان مثبت است از داستان زیر خوشتان خواهد آمد: 

من یکروز در اتاق انتظار یک دندانپزشک نشسته بودم. بار اولى بود که پیش او مى‌رفتم.

به مدارکش که در اتاق انتظار قاب کرده بود و به دیوار زده بود نگاه کردم و اسم کاملش را دیدم.

ناگهان به یادم آمد که ۴۰ سال پیش، در دوران دبیرستان، پسر بلندقد، مو مشکى و مهربانى به همین اسم درکلاس ما بود.

وقتى که نوبتم شد و وارد اتاق او شدم به سرعت متوجه شدم که اشتباه کرده‌ام. این آدم خمیده، موخاکسترى و با صورت پرچین‌وچروک نمى‌توانست همکلاسى من باشد.

بعد از این که کارش بر روى  دندانهایم تمام شد و آماده ترک مطب بودم از او پرسیدم که آیا به مدرسه هراتی مى ‌رفته است؟ 

او گفت: بله. بله...

من فارغ‌التحصیل هراتی هستم. 

پرسیدم: چه سالى فارغ‌‌التحصیل شدید؟

گفت: ١٣۶۲. چرا این سوال را مى‌پرسید؟

گفتم: براى این که شما در همان کلاسى بودید که من بودم.

او چشمانش را تنگ کرد و کمى به من خیره شد و بعد  گفت: 

شما چى درس مى‌دادید؟