محکومم اما بیگناه

محکومم اما بیگناه

زبان حال مادرم می باشد

از بدو تولد تا شصت سالگیم منزلم شخصی بود شور و حالی وصف نا پذیر بر زندگیم حاکم بود و درب خانه مان همیشه بر خلاف فرهنگ دوست نداشتنی حالا باز بود و اهل همسایه تابستان در حیاط و زمسنان در دور بخاری می گفتیم و می خندیدیم و درد دل می کردیم روز های با صفایی را طی می کردیم

قبلا ها از اون هم فرحبخش تر بود نه رادیو بود و نه تلویزیون دوستان و ارحام دور هم جمع می شدند تابستان زیر درختان حیاط  و زمستان دور کرسی جمع می شدیم و   در کنار صحبت های شیرین و خنده قصه گوش می دادیم  و با یک استکان چایی انگار دنیا مال ما بود تنها چیزی که اصلا به فکرمان نمی رسید موت قبل از موت بود بیگانه بودن آشنابود

بسته بودن درها و سکوت مطلق خانه ها کم رنگ و بی رنگ شدن رابطه ها بود.

 96/10/4

یوسف غفاروند