برای عشق و دوستی زمان و مکان تعریف نشده ...

برای ملاقات شخصی به یکی از بیمارستانهای روانی رفتیم . 

بیرون بیمارستان غُلغله بود . 

چند نفر سر جای پارک ماشین دست به یقه بودند .

چند راننده مسافرکش سر مسافر با هم دعوا داشتند و بستگان همدیگر را مورد لطف قرار می دادند .

وارد حیاط بیمارستان که شدیم، دیدیم جایی است آرام و پر درخت. بیماران روی نیمکت ها نشسته بودند و با ملاقات کنندگان گفت وگو می کردند .

بیماری از کنار ما بلند شد و با کمال ادب گفت: من می روم روی نیمکت دیگری می نشینم که شما راحت تر بتوانید صحبت کنید .

پروانه زیبایی روی زمین نشسته بود، بیماری پروانه را نگاه می کرد و نگران بود که مبادا زیر پا لِه شود. آمد آهسته پروانه را برداشت و کف دستش گذاشت تا پرواز کند و برود .

ما بالاخره نفهمیدیم

بیمارستان روانی اینور دیوار است یا آنور دیوار ؟ ...

کمال تعجب !!!! | زنده‌یاد عمران صلاحی | نشر پوینده / @psychogram93