به تمرین صبر بپردازید

صبر، خصلتی قلبی است که با تمرین آگاهانه می توان آن را در خود پرورش داد. روشی مفید که من برای پرورش صبر در خود به آن دست یافته ام، پرداختن به دوره های عملی صبر است – دوره هایی که در آن تصمیم می گیرم هنر صبور بودن را تمرین کنم. در این صورت زندگی، خود تبدیل به کلاسی می شود که صبر برنامۀ آموزشی آن است.

می توانید با زمانی به کوتاهی پنج دقیقه شروع کنید و به مرور زمان میزان صبوری خود را بالا ببرید، با گفتن این جملات به خود شروع کنید: «خب، در این پنج دقیقه نمی گذارم هیچ چیزی مرا ناراحت کند. من صبور خواهم بود.» نتیجه کارتان واقعاً شگفت انگیز خواهد بود. تصمیم شما برای صبور بودن، به خصوص اگر بدانید که فقط برای زمانی کوتاهی این کار را می کنید، بلافاصله میزان صبر شما را بالا می برد. صبور بودن یکی از آن خصلت هایی است که صرف مشاهدۀ موفقیت در کسب آن، سبب تقویتش می شود. همین که به موفقیت اندکی دست می یابید – موفقیت در صبور بودن برای پنج دقیقه  – خواهید دید که واقعاً توانایی صبور بودن، حتی برای دوره های طولانی تری را هم دارید. به تدریج حتی ممکن است به فردی صبور تبدیل شوید.

 

از آنجا که من فرزندانی خردسال در خانه دارم، فرصت های خوبی هم برای پرداختن به هنر صبور بودن پیدا می کنم. برای مثال، درست آن روزی که مشغول گرفتن تماس های تلفنی مهمی هستم و در همان حین بچه ها مرا به باد سؤال های خود می گیرند، با خود می گویم : «الان وقت خوبیه که صبور باشی. توی این نیم ساعت می خوام تا اون جایی که می شه صبور باشم (ببینید آن قدر تمرین کرده ام که زمان آن را به سی دقیقه رسانده ام)!» از شوخی که بگذریم، این کار واقعاً مؤثر است – در خانوادۀ من که این طور بوده وقتی خونسردی خود را حفظ می کنم و به خود اجازه نمی دهم که ناراحت و عصبی شوم، بسیار بهتر از زمانی که عصبانی هستم، می توانم رفتار فرزندانم را آن طور که می خواهم هدایت کنم. با این عمل سادۀ سوق دادن ذهنم به سوی صبور بودن، می توانم بیشتر در زمان حال زندگی کنم؛ یعنی خیلی بیشتر از زمانی که با فکر کردن به موقعیت های مشابه قبلی احساسی همچون یک قربانی پیدا می کنم و ناراحت می شوم. به علاوه، اغلب صبور بودن من مسری است و به بچه ها سرایت می کند و خود آن ها به ایین نتیجه می رسند که از این که مزاحم پدر شوند، لذتی نخواهند برد.

صبور بودن به من کمک می کند که ژرف نگری خود را حفظ کنم. حتی در بحبوحۀ سخت ترین شرایط هم فراموش نمی کنم که آنچه من با آن روبه رو هستم – چالشی که فعلاً در برابر من قرار دارد – موضوع «مرگ و زندگی» نیست، بلکه مانعی جزئی است که باید به آن پرداخت. همین سناریو با بی صبری می تواند تبدیل به یک موقعیت اضطراری عظیم همراه با داد و فریاد، عجز، احساسات جریحه دار شده و فشار خون بالا شود. واقعاً ارزش همۀ این ها را ندارد. با هر موضوعی که درگیر باشید – بچه ها، رئیس تان، فرد، یا شرایطی غیرقابل تحمل – اگر نمی خواهید «از کاه، کوه بسازید.» بالا بردن آستانه صبرتان روشی بسیار خوب برای شروع است

منبع :مجله اینترنتی موفق باشی .....اینجا