شکر

شُکر، اصطلاحی دینی و اخلاقی، به معنای قدردانی کردن از خدا می‌باشد و منظور از آن سپاسگزاری در حوزه نیت، گفتار و رفتار است.

---

یکی از ارکان اساسی در معنای شکر، شناخت و معرفت نعمت است، زیرا راهی است برای معرفت منعِم ^{[۱۲] [۱۳]}
شکر سه رکن دارد: رکن نخست آن عبارت است از شناخت صاحب نعمت با همه اوصافِ درخور او و نیز شناخت اصل نعمت از جهت نعمت بودن. تمامیت و کمال این شناخت به این است که بنده تمامى نعمت‌ها را از جانب خدا بداند و اینکه منعم حقیقى او است و همه واسطه‌ها مطیع حکم او و مسخر امر اویند.
رکن دوم شکر عبارت است از حالتى که از این شناخت حاصل مى‌شود؛ یعنى خضوع و فروتنی و خشنود شدن از نعمتهاى الهى از این جهت که هدیه‌ای از جانب منعم و بیانگر لطف و عنایت او نسبت به بنده‌اش مى‌باشد.
رکن سوم، نتیجه آن حالت؛ یعنى عمل است که به قلب، زبان و دیگر اعضای بدن (جوارح) تعلق مى‌گیرد. عمل قلب، قصد تعظیم و ستایش منعم و تفکر در مخلوقات و کارها و آثار لطف او است. عمل زبان اظهار تعظیم و ستایش خداى متعال و دعوت به معروف و بازداشتن از منکر و مانند آن است. عمل جوارح، استفاده از نعمت‌هاى ظاهری و باطنى او در طاعت و عبادت و خوددارى از به کارگیرى آنها در معصیت و نافرمانی او است. البته توفیق شکر، خود نعمتى است که موجب شکر دیگرى مى‌گردد؛ از این رو، نهایت شکر، اعتراف به ناتوانی از آن است. ^{[۱۴] [۱۵]}

منبع :انتخاب از مطلب :http://www.wikifeqh.ir/شکر